کتاب ایستگاه ازدواج

ازدواج یعنی پیمان و پیوندی مقدس بر اساس انعقاد قرارداد شرعی و قانونی میان دو جنس مخالف که برپایه روابط پایاپای جنسی، عاطفی و معنوی به وجود می‌آید. قیود به‌کاررفته در این عبارت، نکات ظریفی را حکایت می‌کنند:

پیوند مقدس: یعنی نگاه ابتدایی به امر ازدواج می‌بایست به‌عنوان یک امر مقدس و الهی باشد نه یک امر شهوانی و حیوانی؛ چرا که ازدواج، تأمین‌کننده لوازم معنوی انسان برای نیل به اهداف والای خلقت است.

روابط پایاپای جنسی: یکی از اهداف ازدواج، برآورده شدن نیازهای جنسی زن و مرد است. چرا که اگر این خواستهٔ درونی تأمین نشود، تبدیل به اختلال جنسی شده و ممکن است باعث انحطاط فکری و جسمی شود.

رابطه عاطفی: هر انسان اعم از دختر یا پسر، نیازمند دریافت محبت و عاطفه از جانب دیگران است که یکی از ثمرات ازدواج، برطرف شدن نیازهای روحی، درمان افسردگی و… است، برخلاف ازدواج همجنس‌بازان یا ازدواج اشتراکی کمونی یا ازدواج زوجه‌های همخانه که به‌سبب عدم وجود اصول عاطفی زندگی در اینگونه وصلته‌ها، بیشتر شبیه خاله‌بازی و زندگی مجازی است.

معنوی: ازدواج بستر برای رشد معنوی انسان‌ها است. لذا پیامبر اکرم (ص) چند روز پس از آغاز زندگی مشترک حضرت زهرا (س) و حضرت علی (ع)، به منزل ایشان رفته و خطاب به حضرت امیر (ع) فرمودند: «علی جان، فاطمه را چگونه‌یافت؟» امام علی (ع) این مطلب مهم را بیان فرمودند که: «فاطمه بهترین یار و مددکار برای من در مسیر معنویات است.» شایان ذکر است که حضرت زهرا (س) هم جوابی بدین مضمون عرض نمودند.

همه این مؤلفه‌های ذکرشده ما را به این مهم رهنمون می‌شود که باید مقدمات و آمادگی‌هایی را برای ازدواج فراهم سازیم و اساس ازدواج برای رسیدن به این اهداف ضروری است. البته این‌که بخواهیم به ازدواج به‌عنوان یک تکلیف و وظیفه نگاه کنیم شاید با ماهیت لطیف‌گونه این موضوع که مسیری پر از اشتیاق و میل درونی را برای هر فردی ترسیم می‌کند، سازگار نباشد و تکلیف خواندن آن، کمی نامأنوس به‌نظر برسد، اما به هر حال ضرورتی برای رشد و سلامت انسان به‌شمار می‌آید که در زمانی مناسب و با کسب مقدمات و آمادگی‌های لازم باید صورت پذیرد و هر اندازه این آمادگی‌ها بهتر و کامل‌تر باشد، احساس شوق و نشاط در زندگی مشترک برای هر دو زن و مرد بیشتر و ملموتر خواهد بود.

اگر از میان ویژگی‌های ممتار انسان، «عقل و آگاهی» و «اراده و اختیار» را از همه مهم‌تر بدانیم، در میان ایستگاه‌های مهم زندگی یعنی تولد، ازدواج و مرگ، تنها ازدواج است که به اختیار و اراده خود انسان صورت می‌پذیرد و می‌تواند سازنده اختیارات گسترده‌ای در حیات خود فرد و نسل‌های پیش روی او باشد و هر میزان که این رفتار اختیاری، با آگاهی و شناخت بیشتری همراه شود، احتمال خطا و خطرپذیری آن را کاهش خواهد داد.

تا زمانی که یک نفر برخی «آمادگی‌ها» را در خود رشد و پرورش نداده باشد، لزوماً با یافتن فردی که دارای تمام ملاک‌های مورد نظرش هست، نمی‌تواند ارتباط پایدار داشته باشد. وقتی این آمادگی‌ها نباشند، به تدریج تنش‌ها شروع خواهد شد، دو طرف حرف یکدیگر را نخواهند فهمید، درگیری‌ها بیشتر خواهد شد و روزبه‌روز طرفین از هم دورتر خواهند شد.